'Door dat theater ben ik Simons in een paar seconden kwijtgeraakt'

In zijn column voor Voetbal International schrijft Dijkshoorn over Simons en hoe de jeugd voetbalhelden imiteert. "Ik was zelf twee jaar lang Batman. Ik droeg mijn jas met twee drukkertjes om mijn hals, deed vage pogingen om met mijn blote handen tegen muren op de klimmen. Ik deed niemand kwaad. Ik geloofde in een superheld", stelt Dijkshoorn. "Voetballers waren toen nog nauwelijks helden."

Dijkshoorn werd in het begin positief verrast door Simons. "Simons trok mijn aandacht tijdens oefenwedstrijden. Eindelijk zag ik weer eens iemand als een pasgeboren lammetje over het veld dartelen. Het leek verdacht veel op spelplezier. Ik zag hem ook op een prettige manier met de pers praten. Geen maniertjes, geen woord over zijn vorige club PSG, vol bewondering sprekend over zijn trainer Ruud van Nistelrooij", schrijft Dijkshoorn. "Dit leek verdacht veel op voetballen omdat je niets anders wilde en niets anders kon."

Tijdens de slotfase van het duel tussen PSV en RKC veranderde het beeld van Simons echter voor Dijkshoorn. "Simons acteerde midden in Eindhoven een Vietnamveteraan die de pijn uit zijn lichaam probeert te slaan. Twee seconden later kon hij opeens weer staan en vechten. Een wonderbaarlijke genezing.
In een paar seconden ben ik Simons kwijtgeraakt. Wie echt van voetbal houdt doet namelijk niet net alsof hij zonder verdoving wordt geopereerd."

De columnist is bang dat kinderen het gedrag van Simons weldra gaan imiteren, zoals Dijkshoorn ooit bij zijn eigen helden deed. "Alleen valse voetbal-lulletjes slaan met hun hand op het gras. En binnenkort, met dank aan Simons, kinderen van negen jaar oud."